Epilepsja to przewlekłe schorzenie neurologiczne charakteryzujące się nawracającymi napadami padaczkowymi wynikającymi z nieprawidłowej aktywności elektrycznej mózgu. U części pacjentów, mimo stosowania standardowej farmakoterapii przeciwpadaczkowej, napady utrzymują się lub ich kontrola jest niewystarczająca. W ostatnich latach zainteresowanie medyczną marihuaną, szczególnie preparatami zawierającymi CBD, wzrosło ze względu na obiecujące wyniki badań. Terapia może być rozważana jako element wspomagający u wybranych pacjentów, jednak wymaga ścisłej kontroli specjalisty. Kwalifikacja i wypisanie recepty na medyczną marihuanę muszą odbywać się wyłącznie podczas wizyty stacjonarnej – nie ma możliwości przeprowadzenia takiego procesu online.
Najważniejsze wnioski
CBD wykazuje działanie przeciwdrgawkowe poprzez modulację układu endokannabinoidowego i układów neuroprzekaźników. W niektórych przypadkach może zmniejszać liczbę napadów u pacjentów opornych na standardowe leczenie. THC nie jest zalecane jako główny składnik terapii padaczki ze względu na ryzyko działań psychoaktywnych. Terapia kannabinoidami nie zastępuje farmakoterapii przeciwpadaczkowej, ale może ją wspierać. Wymaga indywidualnej kwalifikacji, monitorowania i prowadzenia przez doświadczonego lekarza.
Spis treści
- Mechanizmy działania CBD w epilepsji
- Dowody kliniczne i badania naukowe
- Różnice między CBD a THC
- Kwalifikacja pacjenta i bezpieczeństwo
- Znaczenie terapii wspomagającej
- FAQ
- Podsumowanie
Mechanizmy działania CBD w epilepsji
CBD działa na receptory serotoninowe, kanały jonowe i układ GABA, a także może wpływać na modulację neuronów odpowiedzialnych za nadmierną aktywność elektryczną. CBD nie działa psychoaktywnie, co sprawia, że jest potencjalnie korzystniejsze niż THC w zastosowaniach neurologicznych.
Dowody kliniczne i badania naukowe
Badania wykazały skuteczność CBD w zmniejszaniu napadów u pacjentów z zespołami padaczkowymi takimi jak zespół Dravet czy Lennoxa-Gastauta, które są oporne na leczenie. Ponadto obserwacje kliniczne wskazują na poprawę jakości snu, zmniejszenie drażliwości i poprawę ogólnego funkcjonowania u części pacjentów. Badania nadal trwają, a stosowanie terapii musi być prowadzone z należytą ostrożnością.
Różnice między CBD a THC
CBD nie wykazuje działania psychoaktywnego i jest lepiej tolerowane przez pacjentów z padaczką. THC może potencjalnie nasilać ryzyko działań neuropsychiatrycznych, dlatego jego zastosowanie w leczeniu epilepsji jest ograniczone. Często stosuje się preparaty z przewagą CBD i minimalną zawartością THC.
Kwalifikacja pacjenta i bezpieczeństwo
Terapia kannabinoidami powinna być rozważana tylko u pacjentów, u których klasyczna farmakoterapia jest niewystarczająca lub nietolerowana. Konieczna jest osobista konsultacja neurologiczna, analiza historii medycznej, przyjmowanych leków i opracowanie indywidualnego planu leczenia. Dawkowanie musi być rozpoczynane od bardzo małych dawek z powolną eskalacją. Monitorowanie obejmuje obserwację napadów, działania niepożądane oraz interakcje lekowe.
Znaczenie terapii wspomagającej
Kannabinoidy nie zastępują farmakoterapii przeciwpadaczkowej ani działań neurologicznych. Mogą być stosowane równolegle, wspierając kontrolę napadów i poprawiając jakość życia. Terapia powinna uwzględniać fizjoterapię, wsparcie neuropsychologiczne oraz optymalizację higieny snu.
FAQ
Czy terapia medyczną marihuaną może zatrzymać napady padaczkowe?
Może zmniejszyć ich częstotliwość u wybranych pacjentów, ale nie gwarantuje całkowitej kontroli.
Czy można rozpocząć leczenie po konsultacji online?
Nie, konieczna jest wizyta stacjonarna i osobiste badanie pacjenta.
Czy dzieci mogą korzystać z terapii CBD?
W wyjątkowych przypadkach, pod ścisłą kontrolą lekarza doświadczonego w leczeniu epilepsji u dzieci.
Podsumowanie
Medyczna marihuana, szczególnie preparaty bogate w CBD, może stanowić uzupełnienie terapii epilepsji u pacjentów opornych na leczenie. Jej działanie wspiera kontrolę napadów i może poprawiać jakość życia. Terapia wymaga bardzo ostrożnego podejścia, ścisłej kontroli neurologicznej oraz wprowadzenia wyłącznie podczas wizyty stacjonarnej. Nie zastępuje klasycznych metod leczenia, ale może być wartościowym elementem kompleksowego postępowania terapeutycznego u odpowiednio zakwalifikowanych pacjentów.

